TEKS DRAMA
Ing ngisor iki bakal diandharake tuladha teks drama mawa basa Jawa, wacanen kanthi premati analisisen ragam basa kang digunakake dening para paragane.
NYUWUN PANGAPUNTEN IBU
BABAK I
Dina Minggu aku lan sakulawarga padha ngumpul ana ing ruwang tengah sinambi geguyonan. Aku lagi enak-enak crita bab sekolah karo ibuku.
Alfiya : “Buk, kula kepengin cariyos dhumateng panjenengan.”
Ibu : “Crita apa ta, Ndhuk? Kok sajake ana perkara wigati. Kene-kene nyedhaka ibu!”
Alfiya : “Nganu, Buuuk. Ehmmm ...”
Ibu : “Kok sajak wedi ta cah ayu. Ora usah wedi wong karo ibune dhewe wae hlo.”
Alfiya : “Ngaten hlo, Bu. Kula kalawingi rak diutus kaliyan Bu Guru supados ndherek lomba nari wonten ing Gedhung Kesenian Banyuwangi. Hla kula ajrih menawi kula mangke mboten saged menang. Amargi sainganipun nggih pinter-pinter hlo anggenipun nari, Buk.”
Ibu : “Oalah perkarane kuwi ta. Ngene cah ayu, aja kok dadekake pikiranmu. Perkara menang utawa kalah kuwi wis ginaris Gusti, Ndhuk. Sing paling wigati sampeyan rak ya wis usaha kanthi tenan ta.”
Alfiya : “Lajeng saupami kula ndamel kuciwane Bu Guru, kanca-kanca, ugi panjenengan kadospundi, Bu? Kula saestu ajrih.”
Ibu : “Ora apa-apa. Yen ta sampeyan gelem melu lomba wae ibu wis seneng atine. Aja kok pikirake menang utawa kalahe ya.”
Alfiya : “Nanging Buuuu...”
Ibu : “Wis ta Ndhuk. Age melua ya.”
Bapak : “Ndhuk cah ayu. Ibu karo Bapak bombong banget atine bisa nduwe putri ayu tur pinter kaya sampeyan. Apa maneh yen sampeyan gelem melu nari makili sekolahan.”
Alfiya : “Nggih Pak Bu. Yen ta panjenengan sarujuk kula ndherek lomba nari, kula manut mawon. Mugiya saged menang.”
Bapak : “Hla ket mau rak ya ngono. Rak tambah ayu anakku siji iki.”
BABAK II
Alfiya kang wis oleh pangestu saka wong tuwa kekarone gage nemoni Bu Guru. Dheweke wis ora sabar menehi kabar becik iki marang Bu Guru.
Alfiya : “Bu Guruu...”
Bu Guru : “Iya sayang. Ana apa? Kok karo mlayu-mlayu ta. Mengko nek kesandhung gek kepiye hlo.”
Alfiya : “Ampun ngantos kesandhung Bu. Amargi kula wonten pawartos ingkang sae. Kula sampun mboten betah ngempet hlo Bu.”
Bu Guru : “Hlo-hlo ana kabar apa ta, Fi? Ibu kok sajak penasaran.”
Alfiya : “Cobi panjenengan kinten-kinten Bu. Kula mbekta pawartos menapa?”
Bu Guru : “Halah kok ndadak dibedhek barang hlo. Ayo disambi karo lungguh kono wae, Fi!”
Alfiya : “Nggih Bu.”
...
Bu Guru : “Gage saiki langsung wae crita marang Ibu.”
Alfiya : “Mekaten hlo, Bu. Kalawingi panjenengan rak nyuwun kula supados ndherek lomba nari ta, Bu. Kalawingi kula sampun nyuwun pangestu marang tiyang sepuh, Bu.”
Bu Guru : “Terus-terus kepriye jare Bapak lan Ibumu, Ndhuk?”
Alfiya : “Panjenenganipun sarujuk, Bu. Malah ngutus kula supados purun ndherek.”
Bu Guru : “Ya peneran yen prayata ngono, Fi. Hla terus sampeyan dhewe kepiye saiki?”
Alfiya : “Nggih kula purun, Bu.”
Bu Guru : “Hla wiwit wingi-wingi ngono rak ya kepenak ta.”
Alfiya : “Ananging saupami kula mboten saged menang, kula nyuwun agunging pangaksami nggih, Bu.”
Bu Guru : “Aja kok pikirake bab kuwi. Wis saiki gage mlebu ing kelas. Bel mlebu wis muni kae hlo.”
Alfiys : “Nggih Bu.”
BABAK III
Dina kang dienten-enteni wis teka. Dina iki Alfiya lomba nari ana ing Gedhung Kesenian Banyuwangi. Dheweke dikancani karo Bu Guru, Ibu lan Bapakne. Rasa dheg-dhegan campur seneng wis dirasa wiwit mau. Nanging dheweke ora nuduhake rasa kuwi marang sapa wae. Amarga dheweke ora kepengin gawe kuciwane kabeh.
Bapak : “Sing semangat ya, Ndhuk. Aja ndhredheg lan ora usah wedi. Ibu lan Bapak ana ing kene ndongakake sampeyan.”
Alfiya : “Nggih Pak. Nyuwun pangestunipun.”
Ibu :”Iya-iya cah ayu. Gage munggah ana ing ndhuwur panggung kono!”
BABAK IV
Reroncene acara kang ana ing sajrone lomba tari wis diliwati kabeh. Pranata acara ngumumake sapa wae kang dadi juwara ing lomba kasebut. Nanging emane, jenenge Alfiya ora kasebut dening pranata acara. Kuwi ateges yen Alfiya ora bisa dadi pemenang.
Alfiya : “Nyuwun pangapunten, Pak, Buk.” (sinambi nangis).
Ibu : “Geneya kok ndadak njaluk pangapura ta, Ndhuk?”
Alfiya : “Amargi kula mboten saged ndamel bombonge manahipun panjenengan. Malah kula namung saged ndamel kuciwa panjenengan.”
Bapak : “Putriku sing ayu dhewe. Ora usah kok pikirake. Menang kalah kuwi rejeki, sayang. Bapak iki malah seneng amarga bisa ndelok anakku nari ana ing panggung segedhe kuwi.”
Ibu : “Bener apa kandhane Bapak. Ora perkara menang utawa kalah kang bisa gawe bombonge atine Ibu lan Bapakmu. Usahamu kang temen kaya kang wis kok tindakake mau iku bukti bombonge atiku, Ndhuk.”
Alfiya : “Sepisan malih kula nyuwun pangapunten ingkang kathah, Pak, Buk. Pangapunteeen.
Bapak : “Wis ora usah kok bacutake tangismu kuwi. Ora pantes dideleng wong akeh. Mosok wis gedhe kok ora isin nangis misek- misek ing kene.”
Alfiya : “Bapak iki hlo...”
BABAK V
Sabanjure Alfiya njaluk pangapura marang bapak lan ibune, saiki dheweke uga njaluk pangapura marang bu guru kang wis mbimbing lan nglatih dheweke.
Alfiya : “Bu, Bu Guru.”
Bu Guru : “Eh cah ayu. Kene lungguh sandhingku!”
Alfiya :”Nganu Bu. Nganu.”
Bu Guru : “Geneya? Matura, Fi!”
Alfiya : “Kula badhe nyuwun pangapunten, Bu.”
Bu Guru : “Njaluk sepura perkara lomba tari iki mau ta?”
Alfiya : “Nggih Bu. Nyuwun pangapunten amargi kula mboten saged menang. Kula sampun ndamel kuciwane panjenengan, Bu.”
Bu Guru : “Ora Ndhuk. Ora dadi ngapa. Ibu malah matur nuwun marang sampeyan. Amarga sampeyan wis usaha kanthi satemene kanggo lomba iki. Ibu ora ngira yen kabisanmu nari kuwi pancen ora diragukake maneh. Pranyata pancen apik bener tarianmu kuwi. Malah dadekake aku kepengin blajar nari karo sampeyan.”
Alfiya : “Matur nuwun Bu. Ananging kula mboten kepenak, amargi kula sekolah kita mboten saged nggayuh medhali, Bu. Pangapunten, Bu.”
Bu Guru : “Wis ta Ndhuk. Mengko ing lomba sabanjure sampeyan rak ya isih bisa melu maneh. Sapa ngerti pancen rejekine sampeyan ki ora saiki. Saiki lan dina sabanjure sampeyan kudu sregep anggone latihan nari. Mengko ibu dakmelu latihan. Sapa ngerti Ibu bisa kaya sampeyan.”
Alfiya : “Nggih Bu.” Senajan ta ora bisa nggayuh lintang kaya apa kang dadi kepenginane. Nanging Alfiya bisa mbuktekake apa kang dadi kabisane marang sakabehe. Mligine marang wong tuwane lan bu gurune. Duwe gegayuhan kuwi kudu tansah diuber kanthi bisa nggayuh apa kang dadi impen sasuwene iki. Supaya bisa nggawe bungah lan bombong atine wong-wong sing ditresnani.
